Het etiket dat Max kreeg

Soms komt er een ontmoeting op je pad die meer losmaakt dan je verwacht. Max, onze hond met een verleden, kwam vier maanden geleden in ons leven. Je kent ze wel, van die honden die niet wandelen maar jou uitlaten. Max was er zo een. Vanaf het eerste moment dat we hem ophaalden, kregen we er meteen een etiket bij: intensieve training, want deze jongen zou dominant zijn en totaal onhandelbaar. De vorige eigenaren hadden het opgegeven.

Maar ja, ik geloof niet zo snel in stempels.

Dus begon er een ander soort reis – eentje waarin ik merkte dat gedrag niet altijd is wat het lijkt. Wat als er onder dat trekken aan de riem iets anders schuilgaat? Iets wat je niet meteen ziet, maar wel voelt, als je bereid bent verder te kijken dan het oppervlak?

Deze blog is geen verhaal over een hond. Het is een verhaal over waarnemen zonder oordeel. Over de subtiele dans tussen controle en vertrouwen – en wat die ons kan leren over hoe we omgaan met gedrag, verwachtingen en misschien ook wel met onszelf.

Luisteren voorbij woorden

Hoe pak je dat eigenlijk aan? Een nieuwe hond in huis halen, als hij al vier jaar is en een rugzakje meedraagt waar je niets van weet. Max had duidelijk zijn eigen verhaal – eentje waar wij slechts stukjes van konden opvangen. Binnen was hij rustig, bijna zachtaardig. Maar buiten? Dan leek hij te verdwijnen. Alsof hij op straat even niet meer aanwezig was. Alsof zijn lijf er nog wel liep, maar de rest allang ergens anders was.

Tijdens de Talk to the Animals - The Advanced Class probeerde ik dit 'weg zijn' te benoemen. Maar geen enkel woord raakte precies wat ik zag gebeuren. Het was geen angst, geen agressie, geen onwil. Gewoon… afwezig. En precies daar begon mijn nieuwsgierigheid. Want wat als er manieren zijn om te luisteren die verder gaan dan taal?

Gelukkig bestaat dat ook: communiceren met dieren – echt luisteren, zonder conclusies. En wat ik daarin met Max begon te ontdekken, opende een heel nieuw gesprek. Eentje zonder woorden, maar vol helderheid.

"Luisteren is meer dan horen. Het is aanwezig zijn, zonder te willen fixen."

Iedere hond een eigen benadering

Ik ben altijd al gevoelig geweest voor dieren en hun signalen. Hun lichaamstaal, hun energie, de manier waarop ze soms meer zeggen in stilte dan wij in duizend woorden. Met mijn vorige labrador kon ik lezen en schrijven. Natuurlijk was het even schakelen – die labrador kwam nadat ik een Husky Malamute had gehad. En geloof me, dat is een wereld van verschil.

Quinty, die jonge Husky, vroeg om duidelijk leiderschap en constante rangordebepaling. Altijd alert, altijd de grens opzoekend. Lucas, de labrador die daarna als pup in mijn leven kwam, was precies het tegenovergestelde. Een zachte ziel. Teveel correctie en hij klapte dicht. Bij hem moest ik afstemmen op zachtheid, op uitnodiging in plaats van commando’s. En toen ik die toon eenmaal vond, ging het vanzelf.

En nu is er Max.

Natuurlijk weet ik: Max is geen Quinty. Max is geen Lucas. En toch… soms betrap ik mezelf erop dat ik vergelijk. Dat ik denk in wat was, in plaats van wat is. Maar juist dát bewustzijn – dat ik het doe – opent de deur. Niet om het fout te maken, maar om het anders te doen. Om in het moment te zijn, met Max, en hem écht te ontmoeten zoals hij is. Zonder verwachtingen. Zonder invulling. Gewoon... open.

Van trekken naar afstemmen

Max is een ruiker. Al snel werd duidelijk dat elke wandeling met hem draaide om ruiken – en nog eens ruiken. Waar Lucas na een paar snuffels weer doorliep, leek Max juist pas net begonnen. Voor hem draait het niet om kilometers maken, maar om geuren verzamelen. Nieuws vergaren, noem ik het inmiddels. Alles wat zijn neus oppikt is voor hem informatie, alsof hij onderweg de krant leest – kopje voor kopje. Snuffelen is voor Max zijn manier van verwerken, ontspannen en contact maken met zijn omgeving.

In het begin vond ik het onhandig. Ik wilde wandelen, bewegen, tempo. Maar Max? Die wilde stilstaan. Snuffelen. Verwerken.

En ergens tussen mijn frustratie en zijn standvastigheid, gebeurde er iets. Ik stelde mezelf een simpele vraag: Wat heeft Max nodig? Niet: Wat wil ik?

Op dat moment verschoof er iets. Ik veranderde mijn point of view. Ik liet hem snuffelen. Echt snuffelen. Niet als beloning, maar als uitgangspunt van de wandeling.

En het was alsof er een wereld voor hem open ging. De strijd, die stille frictie tussen ons, verdween. In plaats daarvan ontstond er iets nieuws. Een andere dynamiek, zachter, afgestemder. Niet dat alles meteen anders was – maar de eerste stap was gezet. En ik zag iets in Max veranderen. Iets waar ik op hoopte, maar niet kon forceren.

Daar bleef het niet bij. Want naast zijn scherpe neus, ontdekte ik ook hoe nieuwsgierig Max is. Hij staat direct stil als hij iets hoort – en móét weten wat er gaande is. Een pratend groepje mensen? Max móet even kijken. Een vreemd geluid achter het bosje? Hoofd omhoog, oren gespitst, klaar om het mysterie te ontrafelen.

Het resultaat? Hij vloog alle kanten op. Zijn hele systeem leek continu 'aan' te staan. Alsof zijn alarmsysteem elk signaaltje oppikte en meteen doorspeelde naar actie. Een druk hoofd, een lijf dat voortdurend aan het scannen was. Je zou hem bijna bestempelen als een hond met ADHD-achtig gedrag.

Maar ik koos voor iets anders.

In plaats van correctie of controle, gaf ik hem leiderschap – op een andere manier. Ik liet hem weten dat ik ook hoorde wat hij hoorde. Bij elk geluid, hoe subtiel ook, liet ik hem voelen: ik ben erbij, ik heb het door. En dat veranderde alles.

Er ontstond een soort stille communicatie. Een afgestemde uitwisseling waarin ik mijn gewaarzijn uitbreidde voorbij zijn zone – een tool die we gebruiken binnen Talk to the Animals. Geen woorden, geen commando's. Maar een diep innerlijk luisteren én laten weten dat je luistert.

Max keek me soms verbaasd aan. Alsof hij dacht: wacht eens even, jij hoort het ook? En precies daar begon hij te ontspannen. Zijn overactieve brein hoefde niet meer alles alleen te dragen. Hij voelde zich gezien, gesteund. En langzaam maar zeker werd hij rustiger. Aan de riem, maar vooral in zijn hele zijn.

"Soms is vertrouwen geven genoeg om ontspanning te laten ontstaan."

De kracht van tijd, ruimte en vertrouwen

We liepen nog steeds met een korte riem. Max – nog altijd nieuwsgierig, alert, snuffelend – had daar zijn ruimte niet echt in. Toch speelde het idee van een lange lijn al even door mijn hoofd. Het toeval – of misschien juist niet – hielp me een handje. Tijdens een ritje naar het strand bleek ik de riem vergeten. En dus kochten we daar ter plekke een lange lijn.

Een simpele verandering, met een groot effect.

Max kreeg ruimte. Letterlijk en figuurlijk. Ik liet hem snuffelen, ontdekken, zelf beslissen wanneer hij stil bleef staan en wanneer hij weer verder wilde. Niet trekken, niet pushen. Maar uitnodigen.

En opeens veranderde er weer iets. Er ontstond nog meer dynamiek tussen ons. Meer communicatie. Meer vertrouwen. Zijn verdwaalde blik, dat vage weg zijn, verdween. Hij was er. Echt aanwezig. En ik ook. In hetzelfde moment.

We bewegen nu samen. Niet langer in de strijd tussen mens en hond, maar als twee wezens die onderweg zijn – nieuwsgierig, oplettend, en soms ook gewoon lekker stil.

En het mooiste? We hebben er lol in. Ik moet soms hardop lachen om zijn focus, zijn keuzes, zijn ontdekkingen. Binnenkort wil ik hem opgeven voor speuren – iets waar hij volgens mij stiekem voor gemaakt is. Maar alles op z’n tijd. Eerst zorgen dat hij er klaar voor is. En tot die tijd? Blijven we samen ontdekken. Op ons tempo.

Tijd hebben is niet altijd mijn sterkste kant. Geduld – laten we het zo noemen. Max daarentegen, die neemt het ruim. Hij kan zó intensief de tijd nemen voor iets kleins, alsof er geen klok bestaat. En precies dat werd een belangrijke les uit Talk to the Animals: Wat heeft jouw dier nodig?

In Max’ geval was het duidelijk. Tijd. Meer tijd. En ruimte. Om te landen, om te wennen, om te zijn.

En nu, vier maanden later, zie ik wat het hem brengt. Hij is rustiger. Meer afgestemd op Peter en mij. Hij zoekt contact, heeft vertrouwen opgebouwd en ontspant zoveel makkelijker. Waar hij eerder vooral ‘aan’ stond, zakt hij nu steeds meer in zijn lijf. En precies dát heeft hij nodig – om straks instructies te kunnen ontvangen.

Want hoe graag ik ook wil trainen… trainen werkt niet als het lijf nog in overdrive staat. Als het stresssysteem nog op scherp staat, is er geen ruimte voor iets nieuws. Dat geldt voor honden. En misschien ook wel voor mensen.

Dus ja, ik leer. Over geduld. Over ruimte geven. En over hoe dieren ons, zonder iets te zeggen, zoveel kunnen spiegelen. Max leert. Maar ik misschien nog wel meer.

"Dieren hebben geen haast. Ze weten dat elke stap telt."

Kortom, als ik had geluisterd naar de trainster en meteen met Max in een strak trainingsprogramma was gestapt, had hij die zachte landing nooit kunnen maken. Als ik de corrigerende middelen had aangeschaft die werden aangeraden, had hij zichzelf niet op eigen kracht kunnen ontdekken. En dat zou zonde zijn geweest.

Het is zo bijzonder om met de tools van Talk to the Animals te werken – om echt te luisteren, te ontvangen, en het proces van je dier niet alleen te begeleiden, maar ook te vertrouwen. Niet omdat een trainster ongelijk heeft, helemaal niet. Maar omdat dieren in stress soms iets laten zien wat niet klopt met wie ze werkelijk zijn.

Max is geen dominante hond die niet wil luisteren. Max is een zachte, nieuwsgierige jongeman die gewoon even de tijd nodig had om te landen, te ruiken, te observeren en te zijn. En hoe mooi is dat?

Zijn proces is ook een spiegel van ons eigen pad. Want ook wij dragen onze stempels, onze verhalen, en ook wij zijn onderweg naar meer ruimte, zachtheid en zijn. Max exploreert – en wij exploreren met hem mee.

Dank je wel, Max, dat je in ons leven bent.

En hoe wordt het nóg beter dan dit?

Herken je iets van jezelf of jouw dier in dit verhaal? Laat het me weten in een reactie of stuur een berichtje.

Ben je benieuwd hoe jij op een andere manier contact kunt maken met jouw dier – of zelfs met de mensen om je heen? De Talk to the Animals Class die ik geef, kan hierin een enorme bijdrage zijn. Niet alleen voor jouw relatie met je dier, maar ook voor hoe je jezelf en anderen waarneemt, begrijpt en begeleidt.

Over een paar weken een nieuwe update – want dit avontuur is nog lang niet voorbij.