De foundation van mezelf – en alles wat ik liever niet wilde zien

Het perfecte plaatje – of toch niet?

Teruggaan naar de foundation van mezelf… Laat ik eerlijk zijn: dat stond niet bepaald bovenaan mijn verlanglijstje. Want diep vanbinnen wist ik al lang dat dát precies was waar ik voor weg liep. En dat de tijd gekomen was om onder ogen te zien wat ik tot dan toe zorgvuldig had omzeild. Op papier liep alles goed. Mijn huwelijk leek stabiel, bijna perfect zelfs. Of toch niet? Er waren momenten. Momenten die ik liever negeerde. Een schaduwkant die ik net genoeg wegduwde om het plaatje overeind te houden. Want dat plaatje – dat wilde ik zó graag. Als kind droomde ik al van huisje, boompje, beestje. En ja… als je geen vrouw kiest om dat mee te delen, wordt het net even anders. Maar toch: we hadden het. Een fijn huis. Een lieve hond. Een bloeiende praktijk. En toch... iets in mij wist dat ik mezelf ergens was kwijtgeraakt.

De breuklijn die ik te lang negeerde

Toegeven dat mijn ex-partner Noorwegen boven mij koos – dat zijn werk belangrijker was dan onze relatie – dat was een bittere pil. Ik wist het. Ik had het altijd geweten. Maar toegeven… dat is nog iets heel anders. Mijzelf beschouwen als iemand die het waard is om voor te kiezen, dat stond niet bepaald in mijn agenda. Laat staan op mijn bucketlist. Hij hield van me – daar hield ik me aan vast. Hij deed beloftes – daar hield ik me ook aan vast. Maar wat ik niet wilde zien, was dat hij zichzelf nog nét iets meer beloofde. En dat ik, stukje bij beetje, inschoof. Meeverschoof. Verdween. De verbouwing die hij uitvoerde zonder mij erbij te betrekken. De boom die hij omhakte zonder mijn toestemming. Kleine dingen, zou je kunnen zeggen. Maar toen hij eenmaal in Noorwegen zat… toen kwamen die dingen ineens wél binnen. Toen voelde het niet meer als kleine dingen, maar als signalen die ik lang genegeerd had. En toen begon het haarscheurtje te groeien. Langzaam, maar onomkeerbaar. Wat eerst alleen een fijne barst leek, werd een breuklijn. 

“Wat je wegduwt, vindt altijd een manier om zichtbaar te worden.”

Het was zondag. We hadden afgesproken om te videobellen. En ik zat daar – tegen beter weten in – te wachten. Mijn laptop open, de klok tikte. Hij was niet online. Later zei hij dat hij het vergeten was. Gewoon… vergeten. En ik? Mijn innerlijk weten werd nu pijnlijk helder. Dit was geen toeval. Geen foutje. Geen technische storing. Ik probeerde het nog. Wilde de innerlijke botsingen gladstrijken, de wrijving wegmasseren met begrip, zoals ik dat al zo vaak had gedaan. Maar deze keer lukte het niet meer. De breuklijn kwam dichterbij. Onstuitbaar. En toen… toen kwam de barst. Het moment waarop ik zeker wist dat er iemand anders was. Hij probeerde het nog te verbergen, maar alles in mij wist het al. Er viel niets meer te lijmen. Te ontkennen. Te verzachten. Wat ooit een solide constructie leek, verschoof onder mijn voeten. En ik stond daar – in de brokstukken van een plaatje waar ik zo hard aan had vastgehouden.

Liefhebben en loslaten – tegelijk

Ik ben boos geweest. Gefrustreerd. Ik heb mezelf door elke fase gesleept die ik nodig had om afstand te creëren. Afstand tussen mij en hem. Tussen het oude verhaal en de nieuwe realiteit. En toch. Hoe hard ik ook duwde, hoe vaak ik ook tegen mezelf zei: “Laat het los, hij verdient het niet…” Die diepe lijn van liefde bleef. Ik gaf om hem. Om zijn verhalen, zijn lach, zijn belachelijk impulsieve acties. En ik probeerde dat gevoel te onderdrukken. Weg te rationaliseren. Af te keuren. Maar alles wat ik daarmee werkelijk deed, was afstand creëren van mezelf. Niet van hem. Pas veel later, met de tools in handen, door The Foundation écht te ontvangen, begon er iets te verschuiven. Er kwam ruimte. Niet om hem gelijk te geven. Niet om terug te verlangen. Maar om mezelf te horen. Om te erkennen dat zelfzorg niet alleen gaat over loslaten, maar ook over toegeven wat ik écht voel. Dat ik naast alle leugens, alle egoïstische trekken, nog steeds zijn glimlach kan missen. En z’n eindeloze dommigheid. Zelfs zijn verhalen waarvan ik wist: dit is zó stom, maar ik geniet er tóch van. Zelfzorg is ook: daar zacht voor durven zijn. Zonder oordeel. Zonder schaamte. Met alles wat er is.

Mijn waarheid tussen de scherven

Opeens vielen de scherven echt uiteen. Niet met een klap, maar in stilte. Door een innerlijk besef dat het één én het ander naast elkaar mag bestaan. Dat het geen of-of is. Dat ik mag houden van wie hij was… en tegelijkertijd mag kiezen om daar niet meer in te blijven. En terwijl dat landde, zakte ik dieper in mezelf. Opeens voelde ik hoe ik hield van de energie die hij was. De energie die ik zo goed kende van vroeger, van thuis. En tegelijk besefte ik… dat dat exact de energie was waar ik ooit voor was weggelopen. Ik had het achter me gelaten, zonder om te kijken. En nu stond ik daar, kijkend naar de scherven van nu – met de herinnering van toen. Wat een bevrijding. Wat een ontlading. 

“Bewustwording betekent niet dat je moet kiezen tussen gevoel en verstand – het betekent dat je durft te luisteren naar beide.”

Het toelaten van gedachten en emoties die elkaar lijken tegen te spreken, maar die juist in die tegenstelling een waarheid onthullen: mijn waarheid. Niet de werkelijkheid zoals die is opgelegd. Niet wat klopt op papier. Maar wat klopt in mij. De werkelijkheid… die is vaak gebaseerd op hoe goed we kunnen anticiperen. Op de gedragingen van onze ouders, onze exen, onze omgeving – noem het maar op. We leren lezen wat veilig is, wat geaccepteerd wordt, wat we beter kunnen inslikken, of juist moeten verdedigen. En zo stappen we ongemerkt een systeem in van oordelen. Van goed en fout. Juist of onjuist. Verdedigbaar of afkeurenswaardig. Maar die werkelijkheid – die is lang niet altijd verbonden met de waarheid van binnen. Onze mind zoekt houvast. Verklaringen. Analyse. En voor je het weet, zit je gevangen in afstand. Afstand van de ander. Van de situatie. Van jezelf. Terwijl de energie iets heel anders vertelt. Zij fluistert. Zij herinnert. En precies daar – in dat stille weten – ligt de verbinding met jouw innerlijke waarheid. Niet het antwoord. Maar de toegang. Niet de oplossing. Maar de richting.

Een nieuwe foundation – en een nieuwe versie van mij

Het mooie van The Foundation is dat je niet op zoek hoeft naar antwoorden buiten jezelf. We gaan op zoek naar jouw innerlijke waarheid – die er al is, voor jou. We ontdekken wat je allang weet. Wat je diep vanbinnen altijd hebt geweten. En misschien juist daarom hebt geprobeerd te vermijden. Maar zelfs dát weten… laat zich niet wegduwen. Daar, precies daar, ontvouwt zich jouw innerlijke kracht. Een kompas dat niemand je kan afnemen. De foundation van jouw weten brengt iets in beweging. Het maakt zichtbaar wat onzichtbaar is gebleven. Het maakt voelbaar wat je eerder alleen maar kon vermoeden. En dan… ontstaat er ruimte. Ruimte tussen wat was, en wat aan het veranderen is. Iets komt los. Iets schuift open. Niet zonder pijn – maar wél met een ongekende bevrijding. En tussen de scherven van het oude ligt opeens iets nieuws. Geen oplossing. Maar een mogelijkheid. De verkramping die ik voelde in mijn relatie… die was voor mij gewoon. Het was de vorm van zijn die ik kende. En in dat moment – dacht ik: dit is het beste wat er is. En wat ben ik nu dankbaar dat mijn ex zijn keuzes heeft gemaakt. Dat hij voor zichzelf koos, zodat ik eindelijk kon zien waar ik mezelf al die tijd in had vastgezet. Soms vraagt het loskomen van oud zeer om een nieuwe situatie. Een onverwachte wending. Een breuk. Bewustzijn weet precies wat het kan creëren om jou te bevrijden van dat wat jij zelf nog niet durfde loslaten. Het vraagt vertrouwen. In jezelf. In jouw bewustzijn. In het pad dat zich opent – niet omdat jij het plant, maar omdat jij het toestaat. En ja… deze bevrijding was pijnlijk. En ja… ze was zó ontzettend nodig. Want vandaag ben ik een versie van mezelf die zoveel lichter leeft. Met meer gemak. Meer vreugde. Meer ruimte om écht te zijn wie ik ben. Dank je wel, Foundation. Dank je wel, ex. Dank je wel, leven. 

“De Foundation hielp me mijn eigen fundament opnieuw te bouwen – niet vanuit tekort, maar vanuit waarheid.”

De vrouw tegenover me kijkt me aan. Ik vertel haar iets kleins over vroeger – niet veel, maar genoeg om de lading voelbaar te maken. Ze knikt. En dan zegt ze: "Ik zie een man die zo zelfverzekerd is. Iemand die wéét." Ik glimlach. Want ja, vandaag weet ik. Vandaag ben ik gegrond. Aanwezig. In verbinding. Maar dat is niet altijd zo geweest. Ik was zo onzeker. Zo zoekend. En toch… ben ik langzaam tot bloei gekomen. Niet ondanks de pijn, maar dankzij het pad van bewustzijn dat ik ben gaan bewandelen. Langzaam. Eerlijk. In lagen. En vandaag ben ik precies daar waar ik nooit wist dat ik mocht zijn: bij mezelf.

Ben jij klaar om jouw waarheid te leven?

Wat als dit ook voor jou het moment is? April nodigt uit tot groei, vernieuwing en ontwaken.
Net zoals de natuur zich opnieuw ontvouwt,  kun jij jezelf de ruimte geven om los te laten wat niet meer dient  – en te kiezen voor wat wél klopt.

De Foundation Class in april is geen antwoord,  maar een uitnodiging.
Om je fundament te versterken. Om oude overtuigingen achter je te laten.
Om jouw waarheid niet langer te negeren.