To Honor: what can we do with it?

Tijdens de Middeleeuwen wordt eer gezien als adellijk en heeft het betrekking op hiërarchie. In de 19^e eeuw gaan we over tot het streven naar meer erkenning voor de minderheden. Groeperingen komen op voor de waarden en rechten waardoor er een verandering komt in eerbesef. Word je eer geschonden, dan ontstaat er schaamte en is er een te groot eerbesef dan spreken we er over dat je verheven bent. Kortom To Honor, what can we do with it?

Eerverlies is voor bepaalde groeperingen een reden om buiten te sluiten of eerherstel te krijgen door eerwraak. Waarmee het helder wordt dat eer een gevoelig onderwerp is wat ons allemaal aangaat. Zo hebben we allemaal te maken met de volgende vraag: ‘ Wanneer is het vrijheid van meningsuiting en wanneer is het een aantasting van de eer en goede naam?’ Hiermee wil ik aangeven hoe belangrijk en beladen eergevoel is aangezien het is beschreven in het recht op privacy .

Zelf ben ik als kind verkracht door vijf jonge mannen. Tijdens deze daad is er iets van mij afgenomen. Het gekke is dat ik mezelf er jarenlang voor heb geschaamd, voor heb verontschuldigd en me zelfs  minder heb gevoeld door een daad die iemand anders met mij heeft gedaan terwijl ik een kind was. Door het te benoemen en helder neer te zetten dat iemand anders, in mijn geval vijf anderen over mijn grens zijn gegaan en daarmee iets hebben afgepakt, neem ik een ruimte in en eigen ik een bepaald zelfrespect weer toe. 

Eer is een gevoel van respect, waardigheid en veiligheid en dat is wat me afgenomen werd tijdens deze daad. Laat ik het zo noemen, ik kom van ver om dit hier te kunnen schrijven en te kunnen benoemen. Alleen ik voel me krachtig genoeg om de waardigheid te claimen die ik ergens heb afgegeven. Als ik de vraag stel wat kun je doen met ‘honor’ kan ik ook de vraag stellen wat ben je zonder ‘honor’?

Ik voelde na de daad een schaamte die heel lang heeft doorgespeeld. Schaamte lijkt wel de tegenhanger van eer. Het was alsof ik iets had gedaan wat niet mocht terwijl ik onschuldig was. Zodra ik iemand vertelde over de gebeurtenis, de daad, werd mijn onschuld in twijfel getrokken en daarmee verloor ik nog meer waardigheid over mezelf. Alsof ik mijn onschuld moest gaan bewijzen. Ik ben me hierover meer en meer gaan inhouden. Ik sloot het af en deed alsof er niets was gebeurd. Niemand wist het verder en daarmee hoefde ik de schaamte en onmacht niet meer te ervaren. Alleen dit is alles behalve respectvol voor mezelf zijn.

Sinds het moment dat ik meer en meer respectvol met mezelf om wil gaan, des te meer neem ik ook de ruimte in over de momenten waarin ik mijn eergevoel heb afgegeven. Ik eis het gevoel van eer hebben voor mezelf, de ander en de aarde meer en meer op,  waarmee ik juist respect ontwikkel voor mezelf en de ander. Ik krijg meer en meer liefde en zorgzaamheid voor mezelf en de ander. De dankbaarheid voor mezelf en anderen neemt toe naarmate ik meer bezig ben met ‘to honor’.

‘To Honor: what can we do with it?’ Als je het aan mij vraagt, is het meer leven vanuit je hart, vanuit je ziel, vanuit je zijn. En waarbij je een bejegening ontwikkelt met respect, liefde, zorgzaamheid en dankbaarheid. Als we allemaal eergevoel zouden ontwikkelen zouden we handelen vanuit ons hart. En ik heb het hierbij over liefde en niet over excuses om haat, egoïsme, en macht als eerdemon neer te zetten. Eer is geen excuus om buiten te sluiten, te verkrachten of te doden. Eer geeft in mijn ogen een hiërarchie aan in hoe liefdevol je met jezelf, anderen en de aarde om kunt gaan en wat mij betreft is dat adellijk!