Honor: did you grow up with it?

To Honor is een klein woord wat een energie omhelst dat als je je ervoor openstelt je zelfbesef kan veranderen alleen: ‘Did you grow up with it?’ Ben jij opgegroeid met respect, liefde, zorgzaamheid en dankbaarheid? Hebben jouw ouders je bekrachtigt in wie jij bent? Wie is er niet opgegroeid met vormen van angst, verwarring, onwaardigheid en schaamte? 

Tijdens het ontwikkelen als volwassene kon ik niet met andere ogen kijken naar mijn vader als een man die mij tekort heeft gedaan. Ik was vervuld van verdriet en onmacht. Ik hunkerde naar de uitingen van liefde, zorgzaamheid en dankbaarheid, echter ik kon deze nergens in terug vinden.

Wat ik me niet besefte was de vraag hoe zit het met het zelfrespect van mijn vader? Hoe zit het met zijn zelfliefde en zelfwaardering? Hoe zorgt mijn vader voor zichzelf? En is mijn vader dankbaar voor zijn vader? Zijn moeder? Kortom wat heeft mijn vader meegekregen? En wat heeft mijn vader mogen doorstaan in zijn leven? Hoe eervol is het om als kind mijn vader te bekritiseren? Te kleineren als vader? Zoals ik schreef in ‘Honor: who doesn’t have it?’; Zodra je iemand tegenkomt die jouw kleineert of minder maakt dan weet je he/she doesnt have it! Nou, ik had echt geen eer naar mijn vader!

Soms is het eenvoudiger om gevoelens als haat toe te laten in plaats van compassie. We houden vast aan gevoelens van ‘niet erkend worden, niet gehoord zijn’ door de ander. Om dit gevoel niet toe te laten is het veel eenvoudiger om bijvoorbeeld woede toe te laten zodat er een afstand ontstaat tussen jou en de ander. De ander komt minder dichtbij waardoor het gekwetste kind minder pijnlijk aanvoelt.

Compassie daarentegen opent je hart. Laat de stroming tussen jou en de ander toe. En ben jij in staat om je hart te openen voor je ouders als je je niet erkend voelt? Zo liet een collega me tijdens sessies mijn woede, mijn niet erkend zijn uitspreken. Ze liet me teruggaan naar het gekwetste kind in mij waarin ik alles mocht uiten wat ik ooit had ingeslikt. En ergens tijdens het “oneindig” uiten kwam er ruimte en innerlijk besef. Ergens opende het de deur voor compassie en kon ik opeens het verdriet van mijn eigen vader zien en voelen. Ik hoefde het niet over te nemen, ik voelde eerbied stromen door mijn lichaam, mijn zijn.

Als kind zijn we unieke wezens, die gewaar zijn van de gevoelens van onze ouders. Voor we het weten nemen we onverwerkte gevoelens over of proberen we pijnlijke thema’s uit te werken voor onze ouders. Dit doen we als liefde voor onze ouders echter het is niet eervol!

Als familieopsteller dacht ik mijn bedrijf Honoré te noemen, als eer, verwijzend naar mijn eerste naam die vernoemd is naar mijn opa, de vader van mijn vader. Ergens ben ik altijd trots geweest op mijn naam Honoré. Daarnaast heb ik altijd liefde gehad voor mijn opa, de vader van mijn moeder die Daniel heet, waar ik ook naar vernoemd ben. Verder niet goed nadenkend over consequenties en onduidelijkheden dacht ik heel leuk mijn naam gevonden te hebben: Honoré by Daniel. Het klinkt lekker en ‘bekt’ goed weg, dacht ik tot zover.

Energetisch bemerkte ik gaande de opstart van mijn bedrijf, dat de naam verwarring bracht. Ik vroeg me steeds af wat de verwarring op de naam was. En ergens diep in mij wist ik, er zit iets wat ik niet weet. Tot op een dag mijn zus opeens vertelde dat mijn vader moeite had met de naam Honoré. Ik begreep werkelijk niet waar dit vandaan kwam. Tot de pijnlijke angel zichtbaar werd. Mijn moeder had een minnaar voor en nadat ik geboren ben en zijn naam is Honoré. In wezen ben ik vernoemd naar de minnaar van mijn moeder, door mijn moeder en niet naar wat ik dacht mijn opa. Mijn moeder heeft nooit de kans gehad om haar aandeel uit te leggen, helaas overleed ze twee jaar na mijn geboorte.

Mijn vader mag er mee dealen. Hij heeft de pijn, onverwerkt verdriet en een enorm schuldgevoel wat ik als zoon nooit over kan nemen hoe graag ik dit in het verleden ook heb gedaan. Ik kan hem alleen eren door zijn ‘zijn’ te zien en respect te hebben voor wat hij heeft doorstaan. Nu als volwassene kan ik liefde voor hem voelen. Zorgzaamheid heb ik altijd gehad en zelfs dankbaar kan ik na de sessie zijn.

‘Honor: did you grow up with it?’, Nee, alleen het is geen excuus om niet te handelen vanuit eer naar mijn vader en moeder. Het spijt me dat het even tijd kostte om er te komen, echter ik ben dankbaar dat ik  de attitude Honor meer en meer mag omarmen zoals ik dit iedereen gun!