Honor: “What if you let it go?”

Binnen mijn eerste blog over To Honor, waar ik vraag “Is it an attitude?”, schrijf ik: “Eer hebben uit zich in je gedrag, je houding ten aanzien van en komt voort uit jouw hart. Het is iets wat voortkomt uit een gevoel wat je hebt voor jezelf, de ander of iets.” En wat als je deze attitude “to honor” laat gaan?  Is Honor, “What if you let it go?” meer het opgeven van zelfwaarde?

Binnen mijn blog ‘To Honor: how to loose it?’ schrijf ik “Geloofssystemen als: ‘ik ben het niet waard’, ‘niemand zit op mij te wachten’ worden groter en groter.” Het meer en meer geloven in deze geloofssystemen dragen er aan bij om het gevoel van eer te laten gaan. Ik vraag me af of ons gevoel van eer hebben, gebaseerd is op onze geloofssystemen? En bepalen onze geloofssystemen of we eer voor onszelf, de ander of iets wel of niet laten gaan?

Mijn moeder was 32 jaar toen ze overleed. Ik, als klein hummeltje, twee en een half jaar oud, weet eigenlijk weinig tot niets over mijn moeder dan bepaalde beelden die ik waarneem. Na het overlijden van mijn moeder werd daarmee haar zijn, haar verhaal uit het huis verbannen. Als opgroeiende puber had ik hier enorm veel moeite mee en begon ik me op alle manieren te verzetten tegen mijn vader. Ik kon niet accepteren dat mijn moeder, haar levensverhaal,  weggestopt werd. Het voelde als een deel van mij waar ik niet bij kon. In mijn ogen was het totaal niet eervol naar mijn moeder toe om haar zijn, haar verhaal te vergeten en niet door te geven aan haar kinderen.

Echter de pijn, het grote verdriet van mijn vader en ook zijn opgekropte woede naar mijn moeder en het leven toe, brengt vermijding met zich mee. Het vermijden van pijn is iets wat wij mensen allemaal doen. Wat dit vermijden ook voor reacties kan opleveren, als de pijn zo groot is als bijvoorbeeld bij mijn vader, blijft het vermijdingsgedrag in stand. Het verwijt van zijn zoon dat hij geen eer doet aan mijn moeder door zijn gedrag brengt een nog groter verdedigingsmechanisme onbewust op gang.

Hoe meer ik streefde naar eergevoel voor mijn moeder, des te meer streed ik tegen mijn vader. Niemand, inclusief ik zelf kon daarmee eer hebben voor mijn vader. Alleen mijn zus heeft haar eergevoel naar onze vader toe altijd in stand gehouden. Daarmee is er onbewust een strijd ontstaan binnen het gezin van herkomst, waarbij het gevoel van eer voor elkaar in die periode is opgegeven. Het vasthouden aan de pijn en de verbinding die we hebben met onze ouders dragen er toe bij dat we de attitude van eer zijn vergeten en zelfs loslaten.

Mijn vader heeft recht op zijn pijn. Hij heeft alle recht om te vermijden als de pijn zo intens en groot is als wat deze pijn voor hem is. Natuurlijk verdwijnen foto’s als deze pijn doen. Natuurlijk stop je een levensverhaal over een vrouw weg als deze je herinnert aan dat wat je met haar wilde opbouwen.

Ieder mens heeft zijn goede en minder goede kanten en daarmee is dus een levensverhaal niet alleen geweldig. Het moment van mijn moeders overlijden was niet het meest charmante en positieve moment. Mijn moeder had een minnaar en ging vreemd en hoogst waarschijnlijk deed ze dit ook in de nacht van haar overlijden. Naast een verlies is er daarmee ook een onbegrip en woede wat nooit is opgelost. En wat kan een man dan nog met eergevoel?

Eer, eergevoel hebben is een complex gegeven. Dit komt mede door het dualisme wat er in zit. De contradicties die zij met zich mee kunnen brengen. Mijn moeder heeft in mijn ogen recht op haar zijn, haar levensverhaal vanuit respect. Echter mijn vader verdient evenveel respect. Ga er maar aan staan, twee kinderen opvoeden na een overlijden, een leven dat doorgaat en je pijn die alles vasthoudt in één moment van het ongeluk. En dan de twee kinderen, mijn zus en ik, wij verdienen allebei evenveel respect. En hoe kun je dan eervol met alles en iedereen omgaan?

Gevoelens als angst, verwarring, onwaardigheid en schaamte nemen in deze toe naarmate we ons eigen verhaal loslaten en toegeven aan het geloof dat we de pijn niet aan kunnen. Dat we een verhaal hoog moeten houden dat niet helemaal aansluit met wat er werkelijk is gebeurd. Het vasthouden aan pijn kan ons weerhouden om te handelen vanuit eer.

Hoe pijnlijk het ook kan zijn om gebeurtenissen en het gevoel wat er aan gekoppeld is onder ogen te komen, het levert ons meer zelfwaarde op. En daarmee waarde voor anderen en de situatie.

Ik heb respect voor mezelf dat ik heb gevochten, dat ik ben weggelopen van huis en dat ik een eenzaam proces daarmee ben gestart. Ik heb enorm veel respect voor mezelf dat ik deze pijn onder de loep ben gaan nemen en oog in oog heb gestaan met vele facetten van pijn, verlies en eenzaamheid. Ik kan mijn vader en mijn moeder in mijn beeldvorming eren door ze te zien, werkelijk te zien. De pijn die ze door hebben gemaakt. Hoe ze ieder hebben geworsteld in hun eigen leven.

Mijn vader heeft op zijn eigen unieke manier zijn liefde doorgegeven aan mijn zus en mij. Ik heb jarenlang geprobeerd om hem duidelijk te maken hoe ik de liefde wil ontvangen. En dat is alles behalve eervol. Sinds het moment dat ik bewust eer, eergevoel in mijn leven toepas des te meer besef ik wanneer ik dit niet ben. En geloof me, ik ben naar mijn vader geregeld niet eervol geweest.

Honor: “What if you let it go?” heeft voor mij te maken met het loslaten van dat wat waarde heeft voor jou. Zelfwaarde, waarde voor familie en vrienden, waarde voor het leven geven we op doordat we ons vasthouden aan een geloofssysteem ‘pijn’ genaamd. Pijn lijkt zo machtig dat het ons opslokt en we vergeten, loslaten van wat we werkelijk als waarde beschouwen. En juist deze waarde is de remedie tegen pijn.